Ons verslag
Hoe we tot deze reis komen is redelijk bizar.
Toevallig vind ik de eilanden terug die ik als dertienjarige voor het eerst via TF1 zag passeren, dankzij een Franse zeiler die er een lyrisch beeld schetst, de San Blas Archipelago.
Deze archipel ligt helemaal niet in Micronesië, maar zeer bereikbaar tussen Panama en Colombia.
Uiteraard willen we ook nevelwoud en het Kanaal zien, maar de voorbereiding gaat toch vooral naar het zoeken van een geschikte boot om ons door de niet in kaart gebrachte zone van San Blas te loodsen. We komen uit bij JC. Een IT man uit Marseille die besloot het roer om te gooien en permanente charters in de archipel te voorzien.
Smell the sea.Feel the breeze.Hear the ocean.Be at ease;
Eerst een kort verblijf in Panama City om de Miraflores Locks te bezoeken en het mooie park net buiten het centrum met zicht op de ( leegstaande ) skyscrapers.
De oude stad leent zich om per fiets te verkennen, met een prachtig traject naar de jachthaven om dan in alle rust en koelte van het hotel terug te vallen.
En dan gebeurt het, de vlucht naar Corazon de Jésus… De deur van het kleine propellervliegtuig gaat open op tien meter van de Caraïbische Oceaan. Aan de kleine kade liggen enkele zodiaks die vooral proviand komen ophalen, maar ook enkele avonturiers.
JC herkent ons direct en het is niet onmiddellijk een vrolijk onthaal. Achteraf hebben we er alleen maar om gelachen. Deze eeuwige vrijgezel moet een kind en drie grote reistassen accepteren in zijn bootje. Het kan wel erger, want het andere koppel komt uit New York en is op huwelijksreis. De kersverse bruid vraagt al snel of er bottled water aan boord is. Zij krijgen de Kuna kapitein op de catamaran, wij JC op de Jivago.
Er wordt onmiddellijk gezeild, want hij wil ons weg van het grootste eiland omwille van de chitra’s. Kleine klootzakjes van muggen die vooral gedijen op eilanden waar niet opgeruimd wordt. Uit de spastische pogingen om deze weg te slaan is zelfs een dans gegroeid, die iedereen spontaan leert bij het verlaten van het vliegtuig.
Wat volgt is een rollercoaster aan emoties: een zeer aangename ontmoeting met Jivago ( het jacht ), in geen tijd een bonito aan de lijn, ’s middags een sloep vol langousten voor 10 dollar van de Kuna gekocht, JC die snel ontdooit en een ideale gastheer wordt. Hij is verliefd op Laura die hij zijn ongeboren zoon noemt en allerlei taken geeft. De stoere matroos gaat mee een baars van 150 kg vangen en fileren, snorkelen door koraaltuinen, rijst met cocos koken met de Kuna en last but not least paalsteken knopen achter de rug. archipel is mooier dan gedacht, zowel boven als onder water. Met veel plezier zijn we al om zes uur wakker om moederziel alleen de zon te zien opkomen boven de glasheldere zee. We komen niemand tegen, behalve de New Yorkers in de verte. De bruidegom lukt erin met de zodiak op een rif vast te lopen, wat niet geapprecieerd wordt…
Het afscheid is hard. We zijn volledig verzilt, zen , zeeman. Ook JC heeft het op de luchthaven even moeilijk. Pas in de minibus dringt het tot ons door wat we die afgelopen dagen allemaal meemaakten.
In Boquete hebben we een heel tof hotel, maar alles gaat op en neer, zoals de Jivago.
Dit gebied staat bekend voor de knappe jungletochten door nevelwoud en rafting tot aan de grens met Costa Rica.
Geen bezoek aan Panama zonder de schitterende Pacifische kust. Via Las Lajas rijden we over Santiago terug naar de hoofdstad. Onderweg is er steeds die mooie dreigende lucht en eindeloze verlaten stranden. Supervriendelijke mensen.
Door tijdsgebrek hebben we Bocas del Toro en de Islas de las Perlas niet bezocht, maar dat is wellicht voor een volgende keer…
