Ons verslag
Na prehistorische stammen, Feniciërs, Puniërs, Romeinen en Moren vonden we het eindelijk tijd om als Antwerpse krijgers Sardinië te bezoeken.
Bij aankomst kreunt Cagliari onder de hitte. Thermometer op het dashboard geeft 44 graden aan, maar gelukkig ligt deze stad aan de Méditerrannée.
Aangezien iedereen op zaterdag de stad ontvlucht, hebben we ruim de tijd om onze bed and breakfast te zoeken, in de schaduw van Bastione de Saint Remy. Na een korte rondleiding door enthousiaste Coralie van Fra Cielo è Mare verliezen we ons in de oude stad. Er is een huwelijk aan de gang in één van de mooie kerken en het bruist er van enthousiaste Sardijnen. Kleine smalle straten, koel en desolaat, prachtige okerkleurige gevels steken af tegen de onderliggende blauwe zee.
Geen plek blijft onbenut, alle daken en terrassen staan vol exotische bloemen. Zelfs de achterliggende industrie en containerhaven kunnen het zicht niet verpesten. Op het prachtige terras met zicht over de hele stad is een pop-up bar geïnstalleerd en er viert iemand zijn veertigste verjaardag. Het is duidelijk dat er hier gefeest wordt !
Terug in ons verblijf wordt het pas duidelijk hoe fantastisch deze jonge mensen hun droom hebben waargemaakt. Prachtig project, from scratch to perfection. Niemand zal de geweldige kamers en het zicht vanop het terras kunnen betwisten.
Alsof dit niet genoeg is, zijn er in deze straat twee absolute toprestaurants. Coralie slaagt erin ons binnen te krijgen en we genieten van een onwaarschijnlijke
pure keuken, wat een menu . Te weinig tijd, hier moeten we minstens tien keer terugkomen ( of vijftien ).
"There is not in Italy what there is in Sardinia,nor in Sardinia what there is in Italy." Francesco Cetti
Soms zijn er gebeurtenissen die het moment overstijgen. Dan mis je de pen om instant te schetsen of te schrijven. Maar misschien blijft zo de magie bewaard.
We zitten op de Piazza Emanuele Ravot van een verdiende Ichnusa te nippen en genieten van de sociale functie van het plein. Na de siësta komen alle habitués naar buiten en vinden elkaar, op een bank in de schaduw. Driehoekig plein, dus niet iedereen zit op praatafstand, maar gebaren en gelaatsuitdrukkingen zijn door de jaren voldoende. In drie windrichtingen zitten oude mannen met rattige, maar zeer karaktervolle kleine straathondjes. Duidelijk de beste vrienden. Wellicht communiceren ze over dezelfde fait divers als de baasjes. Ze verwelkomen iedereen op het plein, met enige reserve. Zo is is er een wat oudere passant geen voorstander van dagelijkse hygiëne wat danig op hun zenuwen werkt. Nadat de ouwe weggewerkt is keren ze terug naar hun standplaats. Dan gebeurt het. Er passeert een ambulance met een overdreven Zuid-Italiaanse sirene en de drie honden nemen positie in midden op het plein. Acuut neuzen in de lucht en huilen. Geloof het of niet, maar zelfde cadans als de sirene. Eenmaal om de hoek keert de rust terug. Daar wordt een mens nu instant gelukkig van. En de diertjes, ze springen elk terug op de bank. Oost, west en zuid.
De autostrada naar Oliena is niet La Belle Histoire van Fugain, maar loopt wel naar een meer ongerept gebied dan Le Midi ! Eens voorbij de laatste aanduiding naar Su Gologone gaat de kleine weg naar de parking alleen maar via bloemen en kruiden. De vallei is ongekend mooi. Oeroude vulkanen, vruchtbare flanken vol met fruit en kruiden. Aroma’s spatten bij de minste wind los in de neus. Zeer oude wijnranken die de vermentino naar 14 graden jagen. De bloemenpracht doet denken aan verzamelingen in Malta, Guernsey of Madeira. Het hotel is zodanig geïntegreerd dat je het niet kan terugvinden vanuit de overkant van de vallei. Tenzij de schitterende madammen focaccia’s aan het bakken zijn en er een rookpluim tussen de pijnbomen naar boven ontsnapt. Het hotel zelf is een parel in dit ruwe gebied. Groot domein, zodat je hier meestal bijna alleen rondloopt. Magnifieke vergezichten die doen denken aan Noord- of ook Zuid-Amerikaanse nationale parken. Buiten grote witte lounge terrassen en binnen artisanale kunst. Alles te koop, maar ieder zijn goesting…
De baai van Orosei ligt op 45 minuten rijden van Oliena, onmiddellijk aan wat blijkt de Caraïbische Oceaan. We rijden rond acht uur door de tunnel net buiten Dorgali richting Cala Golone. Als er ooit zoiets is als het einde van de tunnel, mag het dit zijn. Een prachtig vergezicht op azuurblauwe zee en kleine vissersdorpen in de diepte. Gelukkig zijn de remmen van de auto getest en ronden we alle scherpe bochten. Vanuit Cala Golone hebben we een zodiak gehuurd om met de vrienden een daguitstap in de baai te maken. De plaatselijke supermarkt verkoopt zelfs coolers. ’s Morgens vroeg vertrekken uit de kleine haven is chaos. Iedereen krijgt een kleine “opleiding ” op zelfde tijd en staat zo goed als in file op de E 313… Zeer amusant om vanop terras met een espresso te bekijken. Ons gezelschap arriveert om half twaalf en de rust is terug. Navigeren naar het Noorden langsheen fjorden, hoge zandsteen wanden en grotten. Perfect voor de conditie, want het anker mag maar op 200 meter van de rotsen geplaatst zodat snorkelen naar de grotten goed is voor minstens halve kilometer in zee. Het leven is niet moeilijk en iedereen geniet van de rust, het warme water en het gezelschap
Vanuit Su Gologone gaan we opnieuw naar het Zuiden, richting Pula. Mits kleine omweg kan je Su Nuraxi di Barumini meepikken. Hier staat één van de goed bewaarde nuraghe . Gelukkig is er verkoeling in de torens want op het terrein is het bloedheet.
Tussen Cagliari en Pula staat spijtig genoeg een grote raffinaderij, maar het zicht op de zoutvlaktes en flamingo’s maakt dat goed. Na de stevige rit vinden we rust in het statige hotel Is Morus Relais, dat de grandeur van de jaren vijftig uitademt, maar dan wel met up-to-date noden. Zeezicht vanuit de kamer. Eigen vervoer is hier wel noodzakelijk omwille van schitterende restaurants in de buurt én omdat de meeste stranden toch wel paar kilometers verderop liggen.
Deze kust is ( tijdens zomerse weekends ) bekend voor zijn huidstranden. Zand maakt dan noodgedwongen plaats voor gebruinde en rode huiden. Iedereen zit bijeengepakt in de idyllische baaien en kreken, op zoek naar verkoeling. Gelukkig is er een kleine haven vlak naast het hotel waar ze boten verhuren, zo kom je in baaien die enkel via het water te bereikbaar zijn.
Absoluut adembenemende afsluiter van deze reis is Pula, kleine havenstad, waar honderden wapperende paraplu’s schaduwen werpen op de hete straatstenen. Oh nog even dit…
In Pula staat Villa Santa Maria een beetje verloren. Als iemand ze vindt en eventueel meer weet over de geschiedenis, zijn we heel benieuwd. Geen tijd meer gehad om het na te kijken. Anders gaan we gewoon zelf terug.
