Ons verslag
Onze eerste verre familiereis buiten de veilige muren van Club Med, zonder ponderkes, vormkes, gieterkes en poppekes.
Uiteindelijk beslissen we naar Costa Rica te gaan. We zijn overbezorgd en dus zoeken we een touroperator met uitgebreide kennis van zaken. Die service heeft een prijs, maar er staat een snelle en vlekkeloze organisatie tegenover. Via Thika Travel vallen we in handen van Costa Rican Trails, de plaatselijke agent.
Prima rechtstreekse vlucht vanuit Schiphol en een snelle transfer naar het Xandari Resort in Alajuela. Dit hotel zit bovenop een berg met prachtig zicht op San José en de luchthaven, bovendien krijg je een upgrade naar een suite voor de allereerste nacht Costa Rica !
Het voortreffelijke ontbijt wordt geserveerd met koffie van eigen bodem. Zeker de moeite om één van de wandelpaden te volgen op het domein vooraleer de reis verder te zetten. Volop natuur, zo zit er in een Heliconia een tarantula zo groot als een muis, kwestie van dat beest ook eens in het echt te zien. Dat belooft…
De tweede dag krijgen we een transfer naar de domestic terminal, waar een Cessna wacht, piloot met kepie en epauletten inbegrepen. Pedro-the-captain maakt een bochtje over El Arenal en scheert over bananenplantages, wat een zicht ! Copiloot Laura geniet en vindt het een beetje spijtig dat we landen in Tortuguero, hoewel het tijd is voor een paradijselijk ontbijt aan de Caraïbische kust.
Tortuguero Lodge is het einde en hier beseffen we pas, geprangd tussen zee en nevelwoud, dat we in de tropen zijn ! Midden tussen de krokodillen, apen, vogels,… Een tuinman neemt ons mee en we ontdekken ongekende flora en fauna : hij wijst, wij kijken. Met open mond.
Daarna rijden we naar Pacuare Lodge, middenin de jungle en preferentieel over het water via raft bereikbaar. Aangezien het regenseizoen de rapids naar een categorie vier duwt is deze tocht met Laura ( toen 8 jaar ) geen optie. Dus via een apenbrug over de kolkende rivier naar de lodge.
De kamers zijn typische inheemse hutten zonder verlichting. Als Laura ’s nachts naar de annex WC gaat met koplamp, dansen er duizenden insecten in het licht om haar hoofdje. We slikken er bakken regen, maar de rangers hebben een prima canopee parcours gebouwd en nemen ons mee naar een schitterende waterval. Fantastisch restaurant met adembenemend zicht.
Alle gasten hebben schitterende verhalen van hun rafting ervaring, benieuwd dat ook eens te kunnen doen.
Life is what you make of it:Pura Vida!
Volgende stop is Monteverde.
Vanuit hotel Sapo Dorado zijn er excursies vol adrenaline. De hangende bruggen en zip lining in Monteverde, white water rafting… De zip lines zijn geschift. We arriveren er in omstandigheden waar afdalen misschien niet veilig is. Mist, slagregen, wind. Toch maar met een cabinelift naar boven en dan palen beklimmen langs stijle gladde ladders. Safety first, gezekerd in een harnas, maar bijna van het platform geblazen door zijwind. De gidsen beslissen na de eerste twee lijnen dat Laura in duo met 1 van hen naar beneden gaat. Het meisje is danig onder de indruk van haar traject door de wolken en de regen teistert haar wangen, maar in gezelschap van een stoere Tico komt ze ondersteboven aan de katrol naar beneden… Kwestie van grenzen te verleggen. Gelukkig zijn we na achttien lijnen veilig terug beneden en kunnen we genieten van de schitterende hangende bruggen in de nok van het regenwoud.
Prachtige bromelia’s geven hun geheimen prijs. Toucans wijzen de weg, samen met kapucijnapen, brulapen, spinapen en al die andere dieren die we horen maar niet zien.
Ondanks de poncho’s houden we het niet droog maar wel steeds in een aangename tropische temperatuur. Dan kan je evengoed gaan raften… Laura is alweer de mascotte, als jongste van het gezelschap. Een korte briefing maakt duidelijk dat iedereen moet meewerken of het wordt niks. Heftig parcours. Onze gids springt preventief met Laura in de rivier en het ijs is gebroken.
Na twee uren ooohs en aaaahs mogen we ook nog eens van rotsen springen en krijgen we een ongelooflijke picknick op een kleine oever. De indrukken vliegen rond de oren en waarschijnlijk vinden we daarom de modderbaden maar niks. Ondanks de helende effecten van deze natuurlijke grondstoffen is het te rustig.
De Pacifische kust heeft zwarte en witte stranden, waarvan de mooiste rond Manuel Antonio liggen. Tijd om deze reis te laten bezinken in het toch wel mooie nationale park en plannen te maken om op hetzelfde elan door te gaan.
